Μια ολόκληρη γενιά χάθηκε στο βόλεμα… μην παρασύρει και την επόμενη!

Παράδειγμα προς αποφυγή

Μετά την μεταπολίτευση άρχισαν να στρώνουν το χαλί στον Ανδρέα Παπανδρέου. Από το 1974 έως το 1981 ήταν 7 δύσκολα χρόνια τα οποία κυβέρνησε η Νέα Δημοκρατία. Η οποία έκανε φιλότιμες προσπάθησες να προστατέψει την χώρα μας, να μην έχουμε άλλα κινήματα χουντικά ή βασιλιάδων και δειλά δειλά να βάλει την χώρα μας στον δρόμο της ανάπτυξης με αποκορύφωμα την είσοδο μας στην τότε ΕΟΚ.

Ήταν 1981 όταν ο λαοπλάνος Ανδρέας Παπανδρέου κέρδισε τις εκλογές. Οι Έλληνες εκείνα τα χρόνια δεν πέρναγαν ούτε πλουσιοπάροχα αλλά ούτε και φτωχικά. Έδιναν τον αγώνα τους όλες οι οικογένειες όμως υπήρχε ακόμη αξιοκρατία. Ίσως δεν μπορούσαν οι συμπατριώτες μου, εκείνα τα χρόνια, να κάνουν υπομονή και έδωσαν την νίκη στο ΠΑΣΟΚ των υποσχέσεων και στην συνέχεια των υπερχρεώσεων.

Ετσι αγαπητοί συνέλληνες την εξουσία ανέλαβαν άνθρωποι ανίκανοι, μικροί και πεινασμένοι. Οδήγησαν στρατιές ανθρώπων σε δημόσιες θέσεις. Έκλεισαν ιδιωτικές επιχειρήσεις βιοτεχνίες και η βιομηχανία λύγισε κάτω από το κλείσιμο, της ΙΖΟΛΑ, της Πίτσος, της Θεοχαράκης στο Βόλο ενώ ακολούθησαν οι Pirelli, η Πειραική πατραϊκή (αχ, αυτά τα συνδικάτα) και άλλες. Ότι έκλεισε δεν ξανα άνοιξε και όλος αυτός ο κόσμος προωθήθηκε στο δημόσιο. Αποτέλεσμα ήταν να αφήσουμε το πεδίο ανοικτό στα λεγόμενα Carrefour, Spar, praktiker, IKEA, Lidl, Zara και άλλα.

Η βιομηχανία και η βιοτεχνία τελείωσαν, έκλεισαν για πάντα.

Επίσης εκείνη την αμαρτωλή 8ετία η χώρα μας που ήταν αγροτική σε μεγάλο ποσοστό και βοηθούσε την ελληνική οικονομία, δυστηχώς ακολούθησε ένα μπαράζ με διορισμών, αντιστασιακές συντάξεις, αναπηρικές και άλλες διευκολύνσεις του πράσινου συστήματος έκαναν τους αγρότες να αφήσουν τα χωράφια τους και σημερα να εισάγουμε το 70% των προϊόντων από το εξωτερικό (πεταμένα λεφτά). Εν τω μεταξύ έγιναν και αυτοί οι αμαρτωλοί συνεταιρισμοί και τους έστειλαν στον συνδικαλισμό. Θυμάστε το κιλελέρ… αχ Θεέ μου  θα πρέπει να ντρεπόμαστε.

Τα στοιχεία του κράτους μιλούν για 100.000 αναπηρικές συντάξεις. Τι στο καλό το 1% αυτής της χώρας είναι ανάπηρο;;;

Ήταν όλη εκείνη η περήφανη γενιά της ντροπής. Η γενιά του πολυτεχνείου… «εδώ πολυτεχνείο» και τώρα η κυρία αυτή η Δαμανάκη είναι στις Βρυξέλες και προσπαθεί να βγάλει κανα φράγκο σαμποτάροντας την ίδια της την χώρα με τις δηλώσεις της.

Σε όλα αυτά την δεκαετία του 80, ήρθε και αυτή η οργάνωση κάποιον «τρελών» πιτσιρικάδων (με κάποιον λέει καθοδηγητή, ποτέ δεν μάθαμε την αλήθεια) που την είχαν δει επαναστάτες και σκότωσαν ή καλύτερα να πώ, εκτέλεσαν πολλούς δεξιούς εκδότες με πατριωτικά συναισθήματα της Απογευματινής, της Βραδινής, του Ελεύθερου Τύπου και φτάσαμε στο 1989 που εκτέλεσαν τον πατριώτη Παύλο Μπακογιάννη ίσως τον επόμενο ηγέτη της κεντροδεξιάς. Μέχρι τότε η κυρά του η Ντόρα Μπακογιάννη ασχολούταν με τα οικιακά. Δεν άφησαν ούτε επιχειρηματίες όπως τον Αγγελόπουλο τον Μποδοσάκη, έστειλαν στον άλλο κόσμος και μερικούς εισαγγελείς και από ότι φαίνεται έκαναν το «πατριωτικό» τους καθήκον.

Συνέχισαν με την διάβρωση της Νεολαίας, δείτε Κωστόπουλος, φιλαράκι με τον Λαλιώτη και τα σαχλοπεριοδικά του έγιναν είδωλα μπροστά στους νέους. Λάμβανε μεγάλες κρατικές προμήθειες και φτάσαμε να ζούμε για τα στριγκάκια, τα πούρα και όλες τις άλλες αηδίες που έγραφε στα editorial.

Τότε ξεκίνησε το μεγάλο φαγοπότι. Φτάσαμε σήμερα το 2011 να μας κυβερνά πάλι ένας Παπανδρέου. Οι δημόσιοι υπάλληλοι να ξεπερνούν μαζί με τα σώματα ασφαλείας και τους δημοτικούς υπαλλήλους σχεδόν 2.000.000 πολίτες, οι οποίοι βλέποντας ότι δεν πάμε καλά φρόντισαν να μπούνε τα παιδιά τους και αυτά στο δημόσιο. Μανάδες να πηγαίνουν τα κορίτσια τους στα περιοδικά του Κωστόπουλου ή στα καλλιστεία και να λένε στον φωτογράφο μήπως η κόρη τους δεν βγαίνει καλά στην φωτογραφία να γίνει πιο αποκαλυπτική (Τζούλια Αλεξανδράτου);

Έλληνες Ελληνίδες μια ολόκληρη γενιά κατέστρεψε τα όνειρα για μια καλύτερη ζωή όλων των επόμενων γενεών. Μας παρέσυραν και μας έβαλαν στο δημόσιο μας υποσχέθηκαν ότι θα έχουμε ευημερία και ότι έχουμε δυνατή οικονομία (Σημίτης).

Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε, είναι να μην τους ξαναψηφίσουμε. Να δώσουμε την ψήφο μας σε άλλα κόμματα, σε νεώτερους ανθρώπους, να φτιάξουμε ξανά την βιομηχανία μας, να δώσουμε δουλειές στην επαρχία ώστε να βοηθήσουμε ακόμη περισσότερο την αποκέντρωση, να μειώσουμε την φορολογία και επιτέλους το κράτος να προστατέψει τον έλληνα πολίτη και όχι τον ξένο δανειστή.  

Μια ολόκληρη γενιά χάθηκε στο βόλεμα… μην παρασύρει και την επόμενη!